Slangenvijver

Het was een prachtige zomerdag. Mijn vriend Puňťa straalde aan de hemel en verwarmde de aarde met zijn stralen. Van mijn andere vrienden, de wolken, was geen spoor te bekennen aan de hemel. De hele lucht behoorde alleen aan Puňťa en de vogels, die net als ik genoten van deze prachtige zomerdag en op avontuur gingen.

Ik liep over een zacht zandpad, zij aan zij met mijn baasje. Af en toe maakte ik een vrolijke sprong en soms liet ik me aaien. Ik genoot van de geweldige dag, van de wandeling, en ik had geen haast. Ik luisterde naar het gezang van mijn vogelvrienden, die mij begeleidden. Ik genoot van de schaduw die de hoge bomen aan mijn linkerzijde mij boden.

Het pad ging heerlijk onder mijn poten. Ik liep langs het bos, langs een camping en voordat ik het wist, was ik in het bos. Een prachtig bos, vol met jonge bomen, bloeiende bloemen en talloze struiken.

Ik liep door de schoonheid van de natuur. Af en toe begroette ik een vlindervriend; soms een bijenvriendin. Op een gegeven moment vloog ik bijna zij aan zij met een hommelvriend. Plots eindigde het bos en voor mij lag een grote kruising.

Ik bereikte de kruising en dacht na over welke kant ik op zou gaan. Ik kon naar rechts gaan en dieper het bos in trekken. Ik kon naar links gaan en over de dam van een onbekende vijver lopen, naar een bestemming die ik niet kende. Of ik kon rechtdoor gaan, naar een vijver die niet heel groot was, maar uitnodigde om te zwemmen.

Natuurlijk koos ik ervoor om rechtdoor te gaan. Zodra ik de vijver zag, zwaaide ik mijn staart naar mijn baasje als afscheid en met snelle stappen en een paar lange sprongen rende ik naar de vijver. Een paar snelle passen later stond ik al in het water. Helder, verfrissend water dat mijn vacht aangenaam afkoelde.

Na een korte, verfrissende duik besloot ik op verkenning te gaan. Ik klom uit het water en liep naar een klein strandje. Ik sloeg linksaf, en voordat ik het wist, stond ik bij een hutje. Een sprookjesachtig houten hutje, waaruit de geur van lekkernijen voor mijn karpervrienden kwam.

Nadat ik het hutje had geïnspecteerd, liep ik naar een trap. Een steile trap die leek te leiden naar de hemel. Ik had net mijn poot op de eerste trede gezet toen ik mijn baasje van een afstand hoorde roepen waar ik heen ging. Natuurlijk kon ik haar niet antwoorden. Ik wist nog niet waar die trap naartoe leidde. Maar ik had het gevoel dat het naar een plek zou gaan die ik niet leuk zou vinden.

Zodra ik dat gevoel had, verliet ik de trap en besloot het gebied vanaf de vaste grond te verkennen. Na een paar stappen zag ik een glijbaan die vanuit de hemel naar de oppervlakte van de vijver leidde. Nog een paar stappen en ik realiseerde me dat de glijbaan verbonden was met de trap die ik eerder had geprobeerd op te gaan.

Vrienden, ik zeg jullie, ik was zo blij dat ik op de grond was gebleven. Glijbanen zijn niets voor mij. Mijn zus misschien wel, maar ik loop liever op mijn eigen poten. Voor mensen en hun kinderen zou de glijbaan vast geweldig zijn. Een paar treden omhoog en in een oogwenk zouden ze met een plons in het water zijn.

Als je van natuurlijke zwemplekken houdt, zul je dol zijn op de Slangenvijver. Het is hier heerlijk rustig, de vogels zingen en er is een klein grasstrandje waar je kunt ontspannen. Zwemmen in de vijver is fantastisch. En voor lunch of diner is het ook niet ver weg. Tchořovice ligt op slechts een korte wandeling van de Slangenvijver. Net ver genoeg om de vacht van een hond te laten drogen na een heerlijke duik.